Մեր զրուցակիցն է ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահի գլխավոր խորհրդական Վրեժ Գասպարյանը: Ի՞նչ կարծիք ունի նա հայ իրավական մտքի և օրենսդրական ոլորտի զարգացման վերաբերյալ, որո՞նք են նրա նախասիրությունները մասնագիտական ոլորտից դուրս:
Մանրամասները՝ «Հայ հանրաճանաչ իրավաբանները» հատուկ նախագծի երկրորդ հարցազրույցում:
«Հայ հանրաճանաչ իրավաբանները» հատուկ նախագիծը միտված է ընթերցողին ներկայացնել բացառիկ ավանդ ունեցող հայ իրավաբաններին: Նախագծի կանոնների համաձայն` առաջին երեք զրուցակիցներն ընտրում են հաջորդ հերոսներին:
– Պարոն Գասպարյան, որտե՞ղ եք ծնվել: Ի՞նչ հետաքրքիր հիշողություններ ունեք Ձեր մանկությունից:
– Ես ծնվել եմ Երևանում: Մեր տունը Մելիք -Ադամյան փողոցում էր, ներկայիս Հանրապետության հրապարակի մոտ, և ես այն քիչ երեխաներից էի, ովքեր տոնական շքերթների օրերին գրեթե մշտապես այդտեղ գտնվելու ՙմենաշնորհ՚ ունեին: Այդ ժամանակվա Երևանն ուներ ուրույն բակային կոլորիտ, ինչը, ցավոք, այսօր գրեթե վերանում է:
– Ինչո՞ւ են Ձեր անունը դրել Վրեժ:
– Իրականում ես երկու անուն ունեմ. մեր հին բակում ինձ ճանաչում են որպես Աշոտ:
– Ինչո՞ւ:
– Մայրս ասում էր՝ եթե մարդը երկու անուն ունի, ապա նա առավել պաշտպանված է չար հոգիներից, քանի որ երբ վերջիններս գալիս են, մի անունը տանում են հետները, մյուսը՝ թողնում: Կարծում եմ, որ Վրեժ անունն իր մեջ ունի որոշակի խորհրդավորություն: Հաճախ, արտասահմանցիների հետ առնչվելիս, երբ ասում եմ, թե անունս թարգմանաբար ինչ է նշանակում (ժպտում է-հեղ.), կատակում են, որ ինձ հետ գործ չեն ուզում ունենալ:
– Հետաքրքիր էր… Փաստորեն Դուք ունեք մի անուն, որը պարզապես անհամատեղելի է իրավաբանության հետ: Իրավաբանության մեջ չկա «վրեժ»-ի, այսինքն՝ հաշվեհարդարի հասկացություն: Ինչպե՞ս եղավ, որ ընտրեցիք հենց իրավաբանի մասնագիտությունը:
Հարցազրույցի շարունակությունը կարող եք ընթերցել այստեղ: